nienazwanystrach

Pamiętam dwa koszmary senne. Nie pamiętam, żebym miał jakiekolwiek inne. Pierwszy da się dość łatwo wytłumaczyć – byłem mały, a sąsiad babci miał psa, prawie takiego, jak ja, który w dodatku strasznie się starał wyglądać jak zły pies. A drugi? Miałem wtedy kilka lat i nie oglądałem filmów dla dorosłych. We śnie uciekałem przed kimś, kto próbował mnie przejechać samochodem, na jakimś dużym parkingu. Nie pamiętam zbyt dobrze, ale zdaje się jeszcze z kimś walczyłem na noże. Podobne nieco sceny w tv widziałem po raz pierwszy kilka lat później. Skąd więc tak realistyczna wizja?

I’ve got no reason not to believe it’s true – we’re immortal...

Od razu przyznam się bez bicia, że to mój drugi blog. Gdzie i pod jakim nazwiskiem prowadzę tego pierwszego, nigdy tu nie napiszę. Popełniłem bowiem błąd - powiedziałem o nim kilku osobom. I teraz czuję, że nie wszystko kogę tam pisać. Dlatego jestem tutaj. Zresztą, rola tego bloga będzie nieco inna - znajdą się tu głównie moje wspomnienia, których nie mogę już dusić w sobie. Pragnę mieć tu coś w rodzaju katharsis. NIE CHCĘ JUŻ DŁUŻEJ BAĆ SIĘ ŚWIATŁA!